Glee fever?.....Not so much!!!!

Monday 26 April 2010

Glee fever?.....Not so much!!!!

Λοιπόν είμαι movie freak και τον ξέρουν όσοι με ξέρουν (lol)! Και κάθε φορά που βλέπω μια ταινία ή μια σειρά έχω την ανάγκη μετά, ειδικά αν ήταν ταινία ή σειρά που περίμενα πως και πως, να την αναλύω.

Και ας ξεκινήσω με το φαινόμενο Glee!
Ναι το παρακολουθώ, και αυτό που έχω να πω είναι ότι η μόνη δυναμική αυτής της σειρά είναι οι σκηνές των τραγουδιών. Αναμφισβήτητα οι ηθοποιοί έχουν αρκετά καλές φωνές, μερικοί ίσως και καλοί ηθοποιοί ΑΛΛΑ μόνο αυτό είναι που αξίζει στη σειρά.

Η πρωταγωνίστρια, της οποίας το όνομα ακόμα δεν έχω μάθει και ούτε πρόκειται είναι η αλήθεια, είναι τόσο εκνευριστική που θες να την σφαλιαρίσεις. Φυσιογνωμικά μου θυμίζει μια κοπέλα που ήξερα από το δημοτικό. Ο πρωταγωνιστής είναι τόσο παγωμένος που όταν έμαθε ότι το παιδί της κοπέλας του δεν είναι δικό του αλλά του κολλητού του, είναι λες και του είπαν είσαι κακομούτσουνος.

Οι ιστορίες είναι για γέλια, και όχι με την καλή έννοια. Η σύζυγος του Γουιλ έχει πει στον άντρα της ότι είναι έγκυος, φοράει ψεύτικη κοιλιά κι εκείνος δεν υποψιάζεται τίποτα για μήνες. Το πρώτο επεισόδιο μετά το μεγάλο διάλειμμα πήρε πίσω με συνοπτικές διαδικασίες όλες τις λύσεις που είχε δώσει το mid-season finale. Δηλαδή διάλεξαν να βγουν από τη γωνία που είχαν στριμώξει τους εαυτούς τους με μεγαλοπρεπή κωλοτούμπα. Οι χαρακτήρες είναι μονοδιάστατοι, και η πρόζα υπάρχει για να γεμίζει το χρόνο ανάμεσα στα τραγούδια. Όχι πάντα, αλλά υπερβολικά συχνά.

Δεν έχει αποφασίσει σε ποιο κοινό απευθύνεται. Το βρίσκω πολύ τολμηρό για παιδιά και πολύ σαχλό για μεγάλους.

Έχει αμφίβολη αισθητική. Τα παιδιά του σχολείου εκφράζουν την αντιπάθεια τους στα παιδιά της χορωδίας ρίχνοντας τους χρωματιστά milkshakes στο πρόσωπο. Μαζεύει όλα τα κλισέ του κόσμου. Υπάρχει το άτομο με κινητικά προβλήματα, η εύσωμη μαύρη με την σόουλ φωνή, ο γκέι, οι αθλητές, οι cheerleader, όλοι παίρνουν το επεισόδιο τους. Χορωδία κωφών. Cheerleader με σύνδρομο ντάουν. Χορευτικό με αναπηρικά καροτσάκια υπό τους ήχους του Proud Mary.

Τα stories από την άλλη εκτός του ότι εξελίσσονται με ρυθμούς χελώνας, είναι απόλυτα copycats άλλων επιτυχημένων σειρών. Είναι One Tree Hill που συναντάει The O.C και Beverly Hills. Αν και copycats δεν έχουν δύναμη να σε κρατήσουν στην θέση σου και το μόνο που λες στα 41 λεπτά προβολής: Πότε είναι το επόμενο τραγούδι?

Βέβαια όλα αυτά λίγη σημασία έχουν αν αγαπάς τη σειρά. Τόσα και τόσα έχουμε συγχωρήσει κατά καιρούς σε άλλες. Άρα τελικά το μόνο που έχω να πω για το Glee είναι ότι δεν είναι για μένα.

*LiLiTh*